A Lot of Sorrow

A Lot of Sorrow van The National in samenwerking met kunstenaar Ragnar Kjartansson is eindelijk op mijn interne draaitafel gelegd met de naald in de groef. Op repeat. Zes uur,  9 minuten en 35 seconden. Zo lang liet Kjartansson The National het nummer Sorrow achter elkaar en zonder onderbreking spelen in een ronde tent voor het MoMa in New York. Hypnotiserend. Ruim een uur lang zoog ik me vol met melancholie, dreef ik mee op de herkenning van verlies dat je niet wilt nemen die door de zachte grijze doos in  De Pont golfde waarin ik stond, The National schermgroot voor me.

Iedereen die binnenkwam raakte betoverd, bleef staan kijken naar die zeven muzikanten die bij iedere inzet zichzelf een stukje dichter bij de overgave brachten die muziek maken afdwingt. En soms ook terugkrabbelde door de kracht van de herhaling.Soms keken mensen een paar minuten, soms een kwartiertje of langer. Zoals de jongen met een petje die trefzeker naar het bankje liep en in het midden ging zitten. Hij kwam een minuut of tien na mij binnen. Het kunnen ook vijf minuten geweest zijn. Of drie.

Tijd was geen gegeven meer van afgebakende eenheden als minuten of seconden. Tijd was een absorptie van gevoelens die door die grijze doos heen golfde. Als je een dwarsdoorsnede van iedere bezoeker aan A Lot of Sorrow zou maken, zou je alle laagjes zien van emotioneel sediment die iemand door de jaren heen had opgebouwd.‘ Na afloop ben je een levenservaring rijker’, kopte kunstcriticus Hans den Hartog Jager van NRC, die A Lot of Sorrow tot de laatste seconde keek. ‘Sorrow’ duikt op onverwachte momenten op in zijn hoofd, schrijft hij, en gaat niet weg. ‘Alsof Ragnar Kjartansson en The National een tijdscapsule vol melancholie in m’n hoofd hebben geplaatst, zonder de macht ’m uit te zetten of eraan te ontsnappen.’Daarom wil ik me nog een keer aan dit werk overgeven. Melancholie is verslavend.