Territoriumdrift

In het zachte deel van de tuin waar de spade soepel door de grond snijdt, ligt de kip begraven. Een deken van klinkers stopt haar in. Aan de zijkant van haar graf bloeit hondsdraf. De kip was een stadse. Drie jaar geleden verhuisde ze met haar twee zussen van een stadstuin in Den Haag naar de polder. Ze kakelden te veel volgens de buren. Het duurde een kleine week om te wennen aan de ruimte van het platteland. Onder leiding van de haan en bloedzusters vonden de Haagse dames al snel een vaste route. Rond het middaguur scharrelden ze in onze tuin. Tot en met de fatale dag dat zoonlief haar in het water zag drijven. De bollende vleugels bruin met witte puntjes, rozeaderend wit de poten die langer leken nu ze achter haar lijfje dreven. Een kip zonder kop totdat ik haar in het net schepte. Het roze kammetje lilde bij het hijsen. Ze was zwaarder dan ik dacht.

De kip was al een paar dagen kwijt, vertelt de nieuwe buurvrouw als ik aanklop met het rouwbericht. Waarschijnlijk moest ze wennen aan de honden die ook bezig zijn de tuin tot de hunne te maken en kukelde ze het water in.

Territoriumdrift gaat bijna altijd en overal ten koste van levens, zei ik tegen de buurvrouw. Ze knikte.